Wespspin

Wespspin en tijgerspin zijn de meer gebruikelijke namen van de Argiope bruennichi. Ze verwijzen naar het uiterlijk van het dier: geel en zwart gestreept, met daartussen nog enkele witte banden. Het lichaam kan ruim 2 centimeter lang worden. Zeker dan lijkt het insect een reuzenwesp, al kan hij niet steken en is zijn beet ongevaarlijk voor mensen. Jezelf beschermen door op iets anders te lijken, is een veel voorkomende manier van overleven in de natuur. ”Mimicry” heet deze eigenschap, die de wespspin prachtig in praktijk brengt.
Maar dit schepsel gaat zelfs verder in zijn afleidingsmanoeuvres. In het midden van het web, de plek waar de spin normaal verblijft, zit een dicht geweven zigzagband. Daardoor lijkt het dier nog groter dan het in werkelijkheid is. Deze witte band wordt stabilimentum genoemd, omdat men er in eerste instantie van uitging dat hij dienstdeed om het web te verstevigen.
Wespspinnen komen nog niet zo lang voor in Nederland. Het eerste exemplaar werd in 1980 aangetroffen bij Waterop, aan de Gulp in Zuid-Limburg. Tot halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw bleef de soort beperkt tot dat deel van de provincie, maar daarna was er sprake van een snelle opmars naar aangrenzende gebieden. Inmiddels komt de wespspin, afgezien van de meeste Waddeneilanden, overal in het land voor.
Door zijn opvallende uiterlijk is de wespspin gemakkelijk te herkennen. Althans, de vrouwelijke exemplaren. Mannetjes zijn stukken kleiner en overwegend sober bruin gekleurd. Aan de rand van een web verblijven meestal enkele kerels die proberen via trillingen in de draden van het web het vrouwtje tot paring te verleiden. Al met al een riskante vrijerij, want het wijfje schrikt er niet voor terug om lonkende heren op te peuzelen.
Het is trouwens opvallend dat in webben van wespspinnen al heel wat zeldzame insecten zijn aangetroffen. Onder meer de bandheidelibel en enkele minder gewone sprinkhanen. Mogelijk houdt dat verband met de biotoop waarin deze spinnen verblijven. De achtpotige insecten houden van relatief open vlakten, vaak in de nabijheid van water. Ze weven hun web laag bij de grond tussen hoogopgaand gras of in het struikgewas. Het ragfijne en stevige netwerk houdt prooien vast die er bij andere spinnen dwars doorheen zouden vliegen. Zo wordt zelfs de grote groene sabelsprinkhaan een enkele keer slachtoffer.
Gr. Jan