Zijdebij

Zijdebijen zijn over het gehele bijenjaar in elk gebied te vinden. De meeste zijdebijen hebben hun hoofdvliegtijd in de maanden juli en augustus. Uitzondering is de Grote zijdebij die in het voorjaar vliegt, en de Klimopbij, die pas sinds 1993 is beschreven, vliegt in september op de dan bloeiende klimop. De naam dankt de zijdebij aan de zijdeachtige kleur van hun nestruimte. Ze bekleden de nestgang met een zelf via een mondklier geproduceerde vloeistof. Deze bekleding lijkt op cellofaan, wat een zijdeglans geeft. Vrouwtjes zijdebijen hebben over het algemeen een donker gekleurd achterlijf met duidelijke haarbandjes. De mannetjes van de zijdebijen zijn snelle vliegers en schieten van links naar rechts in het territorium waar ze vrouwtjes verwachten. Zijdebijen hebben in verhouding een korte tong en een niet echt ontwikkeld verzamelapparaat voor het vervoer van stuifmeel: gewoon vrij los in de haren aan de achterpoten.
Volgens Michael Kuhlmann zijn er 2 groepen te onderscheiden: 'fodiens' en 'succinctus'. Vanuit de heizijdebij (succinctus) zou zowel de schorzijdebij (halophilus) als de klimopzijdebij (hederae) afstammen, zo bleek op het speciale symposium over de Schorzijdebij in Zeeland (mrt 2005). Van de zijdebijen staat alleen de IJszijdebij (Colletes impunctatus) op de Rode Lijst (RL).